Na de rustdag in Pamplona laten we de stad en de Pyreneeen achter ons. We komen weer meer in landelijk gebied waar de gele koolzaadvelden het landschap kleuren. Er volgt een forse klim van 447 meter naar 771 meter. Op de top hebben we een prachtig zicht op Pamplona. Het is heerlijk zonnig en warm en voor het eerst kan de korte broek aan. Na een stijging volgt er altijd weer een daling en deze verloopt via een stenig pad naar 346 meter. De dorpjes volgen elkaar hier snel op en anders dan in Frankrijk, waar soms geen mens te zien was en zeker geen horeca, leeft men hier van de pelgrims. Elk dorpje heeft wel een of meerdere cafe's waar we een kop koffie kunnen drinken en iets eten.

Bij aankomst in Puente la Reina zijn er binnen 100 meter drie mogelijkheden om te overnachten; een pelgrimsherberg waar we niet voor kiezen, een hotel wat te duur bleek en de derde, een hostal, die nog niet geopend was. Terwijl ik door het raam sta te kijken komt er een jongeman naar buiten en ik vraag of we er kunnen overnachten. We kunnen om 16 uur terugkomen. Maar dan moeten we anderhalf uur wachten. Ik vraag wat het kost en we mogen de kamer zien. Als we dan toch boven zijn zeggen we kunnen we even zo goed de rugzak alvast in de kamer zetten. Hij gaat akkoord. Later blijkt dat het hele pand pas op 14 mei geopend wordt. de eigenaar is volop in de weer om te zorgen dat we wifi hebben en de volgende ochtend heeft hij zelfs een ontbijt klaar staan. Hij heeft een briefje klaarliggen waarop in het Engels geschreven staat of we tevreden waren, een verontschuldiging voor de ongemakken, en dat we zijn eerste gasten waren. Wat een leuke ervaring.